We vierden een verjaardag en zaten met een gemengd gezelschap gezellig bij elkaar. De jarige stond in het middelpunt en er werd met een glimlach teruggedacht aan de geboortedag al weer lang geleden. Omdat men elkaar niet al te goed kende, werden er ook vele vragen gesteld en kwamen we op het punt dat er een overeenkomst tussen alle aanwezigen was: Ze waren allen alleen. Twee aanwezigen door het verlies van hun echtgenoot aan de dood, twee door een scheiding. Ineens was er een onderwerp van gesprek en het viel me op, dat het alleen zijn vooral eenzaam voelde op de eenvoudige simpele momenten. Wanneer je thuis komt en het huis leeg is. Wanneer je je niet lekker voelt en je niet kunt ‘klagen’. Als je aan tafel zit en een kopje koffie drinkt. Geen hand die je even vast houdt. Geen schouder die steunt. Geen blik van begrip. Geen vanzelfsprekende aanwezigheid.
Het alleen zijn, voelt vooral in het dagelijkse leven als pijn en leegte…
Lieve Karin,
Dit heb je toch wel heel mooi weer gegeven Zusje. Ik heb hier eigenlijk niks aan toe te voegen, want ik geloof ook dat dat, alhoewel ik dat nog niet zelf heb mee gemaakt, zo is. Het wordt vaak gezegd dat tuis komen in een leeg huis het ergste is. En zoals je al schrijft het gemis zit vooral in de kleine dingen. Daar ben ik ook van overtuigd.
Gelukkig weet je van te voren niet wanneer dit voor jou gaat gelden. Ik wens ieder die tot deze groep mensen behoord, toch nog mooi dagen met aandacht en begrip voor hun doen en laten, zodat ze zich wat minder eenzaam voelen.
Marietje .
Heel mooi geschreven, Marietje ♥