Kon ik me zomaar overgeven aan de leegte, die er elke dag plotseling was? Hoe moest ik dat in hemelsnaam doen? Waar moest ik beginnen? Waar vond ik houvast? Ik had jarenlang voor mijn kind gezorgd en de ruimte die zij in had genomen, had mijn totale bestaan gevuld. Voor, achter en naast haar had ik gestaan en mijn leven totaal aan haar gewijd. Toen ze overleed kreeg ik plotseling zeeën van tijd, die ik niet wilde gebruiken. Ik strompelde door de dag, in de hoop haar ergens terug te vinden. Elke dag opnieuw werd het me duidelijk, dat ik geen zorgplichten meer had. Ik mocht weer een normale moeder zijn, die zich gemakkelijk kon bewegen met de stroom van het leven mee.

Het gemis kwam op vele momenten met hunkering naar een tijd, die nooit meer terug zou komen en ik probeerde daar een nieuwe weg in te vinden. Ik merkte dat het niet hielp om me tegen deze gevoelens te verzetten. Ik liet de tranen toe. Ik accepteerde de emoties, die er tevoorschijn kwamen. De ene keer was het de machteloosheid, de andere keer was ik boos en dan kon ik weer lachen om daarna weer in huilen uit te barsten. Ik kwam alles tegen en het mocht er zijn. Ik kon er geen verandering in aanbrengen, enkel in berusten, dat dit mijn leven was. Er kwamen ook dagen, waarin ik merkte dat ik met mijn gedachten op de loop ging en dat ik schuldgevoelens toeliet, daar heb ik verandering in aangebracht. Ik wist dat ik mijn best had gedaan. Ik kon mijn hersenspinsels tot zwijgen brengen. Het was een ware zoektocht om op dit pad van rouw, mezelf weer terug te vinden.

Ik heb gebeden, ik heb vaak gevraagd om steun en kracht en dat ik de kalmte zou kunnen vinden, om het leven te accepteren, wanneer ik het niet zou kunnen veranderen. Dat ik zou proberen te veranderen wat er in mijn macht lag en dat ik hierin ook het verschil zou weten…

Is dit herkenbaar voor iemand in je omgeving? Wil je iemand graag ondersteunen? Dan zijn dit producten die je wellicht kunt geven of op kunt laten sturen (zie foto’s).