Toen mijn kind uit mijn leven wegviel, ontstond er een immens gat. Dit gat was niet alleen terug te vinden in mijn hart, maar in alles wat er om me heen aanwezig was. Een plek bleef leeg en ongevuld. Het was echter niet alleen dat zij er niet meer was, maar ook een deel van mij, was verdwenen. Het deel van mij, dat moeder was van een dochter. Het deel van mij, dat nog zoveel liefde had te geven, nog zoveel had willen beleven, nog zoveel dromen had van een toekomst.
Ik verloor mijn kind en daarbij een enorm groot stuk van mijzelf.

De leegte verweven in mijn dagelijkse bestaan, maar ook moest ik aan de slag om een wond te laten helen, die ik droeg en nog draag. Hoe geneest deze chronische pijn, die elk moment voelbaar zou kunnen zijn. Zoveel vragen waarop ik geen antwoord kreeg, maar waar ik wel langzaam maar zeker een antwoord op had.

Door de dag weer aan te gaan. Door de nacht ook te accepteren. Door elk moment van verdriet toe te laten en elk moment van vreugde weer te omarmen. Het leven met alle aspecten, zonder verdere verwachtingen, liet me vallen en weer opstaan. Het voerde me naar hoogtepunten en overwinningen, maar ook weer naar de diepste dalen en nederlagen. Maar ik bleef gaan. Ik ontdekte mijn eigen kracht, mijn eigen zwakheden, mijn gedachten en mijn weerstand, mijn overgave en mijn remmen, maar in alles bleef ik trouw aan mezelf. Ik liet me niet opjutten door de mening van een ander. Ik ging niet sneller omdat het sneller moest. Ik ging niet trager omdat het langzamer moest.
Ik luisterde naar mijn eigen tempo om mijn nieuwe leven vorm te geven, met mijn eigen tekst en onderwerp.

Niemand kon voor mij bepalen, hoe ik de leegte moest verweven en niemand kon deze leegte voor mij innemen.
Ik besefte dat ik nooit meer dezelfde mens zou worden en na veel vallen en weer opstaan, ben ik nu de mens die ik nu ben… Ik leef mijn leven zoals ik het nu kan leven, zonder de verwachtingen, die ik ooit eens had, maar met de overgave, dat elke dag geleefd mag worden, zoals het komt…

Het is niet eenvoudig, het is niet simpel, het is jezelf eerlijk aankijken en soms je neus snuiten, weer opkrabbelen en weer verder.

Ik geef je een warme krachtknuffel en reik je de hand, om jouw pad te gaan, zoals jij het aankunt.