Mijn blik zat gevangen. Ik staarde naar de kist die voor me stond. Het was koud, zo intens koud en ik begreep eigenlijk niet wat er gebeurde. Versteend en bevroren aanvaarde ik wat mijn ogen zagen. Er waren geen tranen. De pijn was te diep om het toe te laten. Alsof ik in een wereld stond die niet van deze planeet was. Hoe hard ik ook wilde gillen, er kwam geen woord. Mijn dochtertje had haar bezoek aan de aarde beëindigd en vloog terug naar het licht, waar ze met open armen zou worden ontvangen .
Maar in mijn hand voelde ik een warm handje. Ik voelde het leven van mijn andere kind krachtig, maar ook verward. Was dit nu het leven dat hij voor zichzelf had uitgezocht? Hij staarde met dezelfde lege blik naar de kist, waar hij niet van begreep wat dat nu allemaal precies was. “Annemiek is gestorven” maar wat is nu precies sterven. Had hij toen al kunnen beseffen wat ‘sterven’ voor hem zou gaan betekenen?
Hij zou zijn weg in moeten vullen zonder de aanwezigheid van zijn grote zus. Simpel zou het niet worden en ik beloofde plechtig dat ik net zo voor hem zou vechten, als dat ik het voor Annemiek had gedaan. Ik zou ook hem begeleiden en steunen, wanneer dat nodig zou zijn. Mijn kleine manneke dat al zo vroeg met een levensles in aanraking kwam.
Ik vraag me dikwijls af, wanneer het levensplan in actie komt en of je daar ook nog invloed op zou kunnen hebben. Ik vraag me echter nooit af OF er een ‘Print’ van mijn leven aanwezig is. Daar ben ik van overtuigd. Als mens kwam ik naar de aarde om een les te leren en toen het mij gegeven werd, vond ik het niet eenvoudig en soms bijna niet te doen, maar dat mijn kinderen diezelfde les ook uitzochten, dat vind ik vaak nog wel een moeilijke gedachte. Dat had ik hen zo graag bespaard… Als moeder zijnde wil je geen lessen voor je kinderen. Die wil je graag gelukkig zien en zorgeloos.
Elke mens mag op aarde leren en aan diezelfde mens de keuze hoe dit aan te pakken. Wil je het zien als een uitdaging of ga je als slachtoffer in een hoekje zitten? Stroop je je mouwen op en blijf je in liefde of word je verbitterd en wantrouwend?
Mijn ene kind was sterk in haar proces van ziekte en afscheid nemen, mijn andere kind is even sterk in het aangaan van het verdere leven. Ik kijk met immens respect naar hen beiden.
Ik begrijp en aanvaard hun Les en de mijne, maar wat had ik het toch eigenlijk graag anders gezien…
Eindelijk verwoord waarom die tranen er niet waren toen ik naar mijn dochters kist keek…de pijn te diep en alsof ik in een andere wereld was. Dankjewel hiervoor en wat kan je het mooi verwoorden…
Dikke knuffel…
Och Karin toch, tranen wellen in mijn ogen tijdens het lezen van deze woorden en lopen nu over mijn wangen
Het ontroerd me zeer zoals jij dat beschrijft.
Weet geen geschikte woorden te vinden, alleen dat ik gewondering heb voor de manier waarop jij, ondanks alles, in het leven staat.
Liefs Marietje