De dagen worden weer een beetje langer. Ik merk dat ik, ’s avonds, de lamp al iets later aandoe en dat ik daar blij van word. In deze vreugde kriebelt mijn hart en maakt het soms een sprongetje.
Ik merk ook dat het binnenkort weer Valentijnsdag is. Waar je ook kijkt, je wordt overspoeld door berichten over de liefde. Nieuwsgierig ben ik op zoek gegaan, waardoor deze Valentijnsdag ooit ontstaan is en vond het antwoord bij de Heilige Valentinus. Hij voerde de dag van de geliefden in…

Ik voeg deze dag toe aan een lijstje van ‘Moeilijke dagen’. Dagen waar ooit een feestje gevierd werd, maar waar door gemis, heimwee voelbaar is. Een verlangen naar een tijd, toen alles nog goed was en het leven omringd werd door vreugde en samenzijn.

Door het sterven van een geliefde, lijkt het alsof de liefde niet meer beantwoord wordt. Er is leegte, die bijna tastbaar is en het lichaam hunkert naar een aanraking en aandacht, die er voorheen altijd waren.
Valentijnsdag, verergert het gevoel van afgesneden zijn en elke keer als de liefde benoemd wordt scheurt de wond weer open.
Toch is liefde niet aan tijd en ruimte gebonden. De liefde die ooit gevoeld is, zal nooit verdwijnen. De liefde die gedeeld, ontvangen en gegeven is, blijft altijd stromen, voorbij de grenzen van het leven. De verbinding die tussen geliefden bestaat, verdwijnt niet na de dood. De zilveren lijn, geeft kleur aan herinneringen, geeft warmte aan een gedachte, geeft licht aan een moment en weer vreugde aan het hart.

Het hart dat geraakt wordt op Valentijnsdag, weet wat liefde is en zal deze liefde voor eeuwig bewaren, koesteren en herinneren.