Het woord ‘Afstand’ is in het afgelopen jaar voor mij van betekenis veranderd. Waar het ooit over aantallen kilometers vertelde, werd het nu een enkele grote stap. Deze stap is steeds duidelijker zichtbaar geworden, waardoor een hand of een knuffel geven niet meer mogelijk is. Onze samenleving wordt een soort gatenkaas, waar we duidelijk de gaten gaan voelen.
Met lede ogen kijk ik naar een familielid, dat tegen een ziekte strijdt. Er is al overgave, maar het laatste gedeelte dat afgelegd moet worden gaat gepaard met ziekenhuisopnames, nog weer een behandeling, verstrekken van (nog meer) medicatie en zo snel mogelijk weer naar huis. Het zijn z’n laatste dagen, weken, hopelijk nog maanden, maar hoe kil en eenzaam worden ze ingevuld. Ook hier geldt de afstand die behouden en nageleefd moet worden. Geen bezoek in het ziekenhuis, niemand die z’n hand vast kan houden, de dagen glijden door z’n vingers. Starend uit het raam, hopend op beterschap en dat de medicijnen nóg een keer aan mogen slaan, zodat de pijn weer te verdragen is. Familie, vrienden, buren en bekenden doen hun best, maar de machteloosheid overheerst. Afstand zorgt voor verstandelijk invullen van emotionele behoefte. Het hoofd komt met allerlei redenen dat het nu even niet anders kan en dat we de regels moeten volgen. Maar zouden we afstand mogen vervangen door ruimte, dan zouden we, deze ruimte in kunnen vullen met oplossingen vanuit het hart. Er zou dan een persoonlijk moment maakbaar zijn, waardoor we elkaar vast zouden kunnen houden, een krachtknuffel kunnen geven, of elkaar in de ogen kunnen kijken.
Ik wens mijn familie en alle mensen die op dit moment hun laatste fase van hun levensweg moeten aangaan, deze ruimte om buiten regels en wetten om hun leven af te kunnen ronden. Ik zou iedereen het gunnen om in verbinding hun liefdevolle laatste woorden uit te kunnen spreken. Samen nog een moment beleven, want de dag nadert waarop de afstand niet meer te overbruggen zal zijn en de leegte voelbaar zal zijn. Deze leegte zal in het verdere leven verweven moeten worden, dat is een zekere regel, waar geen ruimte meer te vinden is. Maar eigenlijk zouden alle andere regels even ruimte moeten bieden.
De mens heeft het namelijk nodig om vanuit het hart afscheid te kunnen nemen, dichtbij elkaar, in de verbinding van de liefde…