Ik heb mijn eigen stuur in handen en probeer zo goed en zo kwaad als het gaat, mijn route te ontdekken. Het is vandaag 14 juli 2014. Precies 20 jaar geleden, ging ik met Annemiek op weg naar het ziekenhuis. Ze liep nu toch wel heel erg slecht en ik wilde dat de dokter haar nòg een keertje onderzocht. Hij hoefde maar één blik te werpen en alle puzzelstukjes vielen op hun plek. Meteen werd er een CT-scan gemaakt en daar werd duidelijk dat er een tumor van 4 cm groot in haar hoofdje zat…
De tijd is verstreken en we hebben in de jaren die volgden een vreselijke route moeten rijden. Er trokken operaties, bestralingen, chemokuren aan ons voorbij. Deze werden afgewisseld met kostbare, waardevolle, goede dagen en weken. Er dienden zich pijn, verdriet en tranen aan, maar telkens bleef ik op zoek naar mooie vergezichten. Afscheid moest worden genomen en de leegte werd intens voelbaar, toch bleef ik hopen op een afslag waar ik weer bij kon tanken en weer kracht op kon doen.
Ik bleef rijden en rijden, met mijn stuur in handen. Mijn gevoel leidde mij naar de route die ik mocht gaan ontdekken. Rust en stilte vond ik hier om mijn gedachten weer te ordenen, om mijn pad weer voor me te zien liggen… Ik ben mijn eigen chauffeur gebleven en daar ben ik oneindig dankbaar voor, want Annemiek rijdt in elke kilometer gewoon met me mee… op de achterbank 😀
Karin hart ontroerend als ik jouw blog lees en de reactie van je zus
voor mijn gevoel is het de Liefde die men hier raakt
Super
Absoluut Annie. Dank je wel voor je lieve woorden.
Karin,
Wat hoopgevend om te lezen dat je zelfs na zo’n periode je nog steeds gesteund en verbonden voelt. Ik loop pas korte tijd onwezelijk, zoekend en voor mijn gevoel als een ijskonijn rond. Mijn situatie lijkt in niets op die van jou, buiten het verlies dan. Maar jouw verhaal lezend zorgt dat ik denk: gewoon blijven lopen en soms even rusten…..ze wandeld met me mee….en wel voor een heeeele lange tijd. Dank je wel!!
Lieve Monique, Het is een weg, die niet eenvoudig is.. Niet simpel.. met vallen en opstaan. Steeds weer.. steeds opnieuw. Soms word je er zoooo ontzettend moe van, maar soms gaat het ineens vanzelf..maar met elke stap die je maakt, kom je dichterbij het contact..een verbinding die er is en altijd blijft. Dikke knuffle van mij en heel veel liefs, Karin
wat weer prachtig geschreven Karin, ik vind het zooo mooi zoals jij je gevoelens kunt neerzetten…..respect! sterkte en een knuffel voor deze dag, xxx Gea
Dank je wel Gea en een dikke knuffle van mij terug.
krijg het er koud van, rillingen … en toch, zo mooi, zo sterk dat jij bent, zo mooi dat je je gevoelen schrijven kan…
liefs en heel veel warmte xx
groetjes, May
Dank je wel May, voor jouw lieve woorden.
Gossie Karin, wat weet je het weer ontroerend mooi te beschrijven.
Wat is er sindsdien toch veel talent bij jou naar boven gekomen en er komt steds meer bij.
Ja ik weet het, daar word je door Annemiek mee geholpen, daar ben je van overtuigd. Dat is voor jou het bewijs dat ze altijd bij je is.
Ik hoef je ook niet te vertellen dat er weer tranen prikken.
Liefs met een knuffel, Marietje.
Dikke knuffle terug, Zussie