Ik noem het bijna zelfkastijding.. bewust mijzelf weer pijn doen. Ik heb deze muziek opgezocht en nu hoor ik de melodie weer binnen komen. Ze staan op mijn harde schijf. Ik hou van deze muziek, maar toch doet het pijn.. ontzettend pijn om de herinneringen weer op te halen. Ik ben meteen weer terug in een leven, dat al jarenlang niet meer de mijne lijkt. Ik stap terug naar een verleden, waar ik zorg droeg voor een gezin, waarvan ons meisje terminaal ziek was. Deze wetenschap droeg ik 6 jaar lang bij me en zag het einde elke dag een stukje dichterbij komen. Eens zou de dag komen, waarop ik afscheid zou moeten nemen. Muziek die me draagt..maar die me ook slaat. Diep in mij trilt elke vezel en leidt me rechtstreeks naar het moment dat mijn hart in duizenden stukken brak. Ze vloog weg als een prachtige engel. Ze gleed het licht tegemoet, ons achterlatend in de duisternis…
Elke middag kon ze slapen met deze muziek op de achtergrond..
Van lang geleden. Toen was er een vogeltje tegen het raam gevlogen..die moest Annemiek natuurlijk redden en weer beter maken… “Mythe moet die vogeltje bete maten… dan blijft het vast en zeke bij mij”
Och wat lief karin. Ze was altijd al zo’n dierenvriend he’?
Och Karin toch, snik, ja echt.
En wat een mooie foto.