De dagen werden afgeteld. We wisten dat het einde naderde. Hoe graag ik ook wilde dat Annemiek verder zou leven… Ik zag ook heel goed, dat het niet meer ging. Haar lichaam wilde niet meer meewerken. Haar blik keerde zich naar binnen. Haar stemmetje verloor aan kracht. Haar gehoor werd minder. Haar lijfje was op. Ik voelde dat de tijd geen vriend meer was en ik telde de momenten. De stilte… de aanwezigheid… Nog even…