Wanneer er een overlijden te verwerken is, doen we dat over het algemeen op onze eigen manier. De één trekt de bossen in. De ander sluit zichzelf het liefste op en weer een ander duikt in z’n werk. Het is bijna onmogelijk om dat samen te doen. Het is een weg, die niet gelijk op gaat.

Maar dan komt de vraag, hoe blijf je elkaar vinden? Hoe krijg je het voor elkaar, dat je elkaar op deze eenzame weg niet kwijtraakt? In de leegte van het gemis is er vaak geen ruimte om ook nog de ander op te vangen.

Kinderen hebben de neiging om vooral hun best te doen om niet verdrietig te zijn, want anders worden de ouders of de ouder nog verdrietiger. Kinderen rouwen vaak pas later in hun leven, op een tijd, die zich dan aandient als verlaat verdriet.

Rouwen is een proces waarin je steeds maar weer alert moet zijn om niet compleet af te dwalen van de weg die samen heet. Maar hoe moeilijk is dat…