Toen kwam het moment dat ik mijn veilige haven moest verlaten. De weken waren voorbij geslopen en ik had het gevoel dat alles stil was blijven staan. De stilte was oorverdovend, de tijd vertraagd, het licht gematigd en de buitenwereld kon me niet bereiken. Toch kwam de dag dat ik mijn koesterende muren en de veiligheid van mijn eigen gedachten moest verlaten. Het leven vroeg van mij weer daden en bezigheden die buitenshuis gedaan moesten worden.
De eerste keer naar de winkel. Ik had het idee dat iedereen op me zou gaan letten. Ik had het gevoel dat niets meer op de vertrouwde plek zou staan. Ik dacht dat ik vast en zeker door iedereen aangesproken zou worden.
Niets bleek echter minder waar. De wereld draaide gewoon zoals altijd. Er was niemand die op me lette of aansprak. Iedereen was druk met zichzelf.
De winkel was niet veranderd en alles ging zoals altijd. Alles en iedereen was hetzelfde, behalve ikzelf.
Mijn wereld vertoonde een groot gapend gat en mijn stappen moest ik met een gebroken hart maken. Ook al zag ik er aan de buitenkant nog precies hetzelfde uit, vanbinnen was ik mezelf totaal kwijtgeraakt.

Op dat moment begon mijn zoektocht naar een nieuwe weg, waar ik hoopte, ooit mezelf weer terug te vinden.

Hoe kun je aan de ander laten zien, dat je rouwt, want ‘rouwkleding’ bestaat niet meer, die hebben we afgeschaft. Rouwbanden zie je vooral nog op het voetbalveld, dus die mogelijkheid is ook verdwenen.
In de loop van de tijd, kwam ik de ‘Verliesspeld’ tegen. Het is een speld die ik draag wanneer ik een gesprek wil openen om over mijn verlies te kunnen vertellen. Het is een speld die uitnodigt tot een gesprek.
“Wat vind je van mijn speld?”, vroeg ik dan en wanneer men oprecht geïnteresseerd was, dan legde ik de symboliek van de speld uit. Je kunt zien, dat de cirkel doorbroken is en dat er een vlijmscherp puntje aan het hoekje zit.
De ‘V’ van Verlies is duidelijk zichtbaar, bijna voelbaar en ondanks het hakje dat ontbreekt, zie je toch ook een beweging vanuit de pijn ontstaan om weer te helen. Ook al zal de wond ooit genezen, het litteken dat overblijft, zal altijd zichtbaar zijn, want de persoon die gemist wordt, zal in mijn leven nooit worden vergeten.