Over het algemeen weet ik nu waar ik sta en hoe ik mijn leven weer enigszins ‘normaal’ kan leiden. De dagen dienen zich aan en ik koester het moment. Met kracht en positiviteit weet ik hoe ik het leven aan moet pakken en ik weet ook, dat het soms domweg niet gaat. Ik probeer dit te accepteren, want veranderen kan ik het niet. Het gemis en de leegte horen nu eenmaal bij me en die komen toch regelmatig een bezoekje brengen. Op deze dagen knaagt het en het zeurt. Herinneringen komen af en aan en door die herinneringen zou ik toch zo graag eens terug gaan in de tijd. Ik zou zo graag nog één keertje op een bank willen zitten en elkaar in de ogen willen kijken. Ik zou niet eens zoveel zeggen. Ik zou in stilte haar handjes in die van mij nemen. Ik zou haar knuffelen en willen ruiken. Ik zou haar nog een keer vertellen hoeveel ik van haar hou. Ik zou heel graag haar stemmetje nog eens willen horen en haar schaterlach. Ik denk dat ik zou huilen van vreugde… maar ook zouden er weer tranen zijn omdat het maar voor één keer zou zijn…

Ik weet hoe ik het leven weer aan moet pakken en dat komt ook, door het feit, dat ik weet dat de verbinding tussen haar en mij, nooit verdwijnt en altijd voelbaar zal blijven.