Gisteren schreef ik een vrolijk gedicht. De zon scheen en de lucht was blauw. Maar er kwamen veel reacties, dat de zon wel werd gezien, maar de warmte niet kon worden gevoeld. Dat de lucht inderdaad blauw was, maar de wolken als tranen toch opgemerkt werden. Na het overlijden van een dierbare ben je nooit meer hetzelfde. Nooit zul je weer kunnen lachen als voorheen. Nooit meer een woord kunnen spreken zonder een snik.

Daarom schreef ik dit gedicht voor vandaag: