Een nieuw verzoekje van iemand die graag een gedicht wilde laten maken over de keuze om haar nier aan haar man af te staan. Wat een schitterende geste. Maar tegelijkertijd dwalen mijn gedachten terug naar 1993. Hennie, mijn zwager kreeg een zwaar ongeluk. We leefden tussen hoop en vrees, waar uiteindelijk de vrees overwinnen zou. Zijn hersenen waren dusdanig beschadigd dat hij het niet zou redden. De vraag werd aan mijn zus gesteld… “Zou u enkele delen van z’n lichaam af willen staan voor donatie?” Er hoefde niet lang nagedacht te worden.. Hennie was er altijd voor een ander, dus dat zou hij zeker hebben gewild, dat door zijn inbreng er mensen zouden kunnen blijven leven.
Doneren is een gebaar met oneindig grote waarde en als je daarna ook nog bij leven de ander mag zien herstellen wordt het alleen maar grootser…maar soms is zo’n donatie ook het einde van het leven van een ander…