Het open eind

Niet zo lang geleden ontmoette ik een man, een persoon die door het leven getekend is, al op leeftijd en spaarzaam met zijn woorden. Hij zat daar op het bankje in het park, zoals zo dikwijls ontstaat er een luchtig praatje over het weer en over kinderen die zich zo heerlijk vermaken in het gras tussen de bomen. Op een gegeven moment werd het stil tussen ons en er ontsnapte hem een diepe zucht. Ik keek hem verwonderd aan, genoot hij zo van mijn gezelschap, dat was een fijn idee. Hij ving mijn blik en ik zag een diepe beroering in zijn ogen. Even hielden onze ogen elkaar vast om daarna ons hoofd bij te draaien en weer in de verte te staren. Ik merkte dat hij twijfelde,  of hij de volgende woorden wel uit zou spreken of niet. En dat zei hij ook: “ Ik weet niet of ik dit aan u zou moeten vertellen, maar toch heb ik het idee dat u mij zult begrijpen!” en met enige aarzeling vertelde hij mij het volgende verhaal.

”Mijn leven is als een boekenkast, het staat vol met boeken; dikke, dunne, met een mooie kaft en gewone paperbacks. Het zijn de fases van mijn leven. Elk boek vertelt mij over mijn ontmoetingen, over mijn feesten, over mijn jeugd, over mijn reizen, over mijn baan en carrière… en… over mijn verdriet en tegenslagen. De pijnlijke herinneringen zijn verwerkt in boeken met open einden. Deze boeken zijn voor mijn gevoel niet af, ik had het niet in handen om afscheid te nemen van mijn mensen, van deze tijd,  van wat ik had. “ En weet u ” zei hij, “ deze boeken uit de donkere periodes vallen elke keer weer voor mijn voeten, elke keer opent zich met veel kabaal en pijn een hoofdstuk, dat ik al zo graag een plekje had gegeven. Hoe ik ook probeer op welke plank ik het boek ook neerzet, het komt weer terug om weer herlezen te worden.”

Ademloos hoorde ik zijn verhaal aan en stelde me zijn boekenkast voor, vol prachtige verhalen, vol ontdekkingen, misschien wel een liefdevolle romance. En ook ik ontdekte een gedeelte waar de verhalen stonden met gekrulde bladzijdes, met vingerafdrukken.

De pijn was van het boek af te lezen…..

Ik aarzelde of ik een antwoord moest geven, maar zei dat ik duidelijk de boeken voor me zag met de soms vergeelde bladzijdes en de sporen van verdriet.

Hij keek me verbaasd aan, maar toch ontstond er een glimlach: “ Zie je wel, ik had u wel goed ingeschat, dit heb ik nog nooit aan iemand durven vertellen. Iedereen zegt, tijd heelt alle wonden en ik dacht dat het egoïstisch was om steeds maar weer in die speciale boeken te lezen. Mag ik dan voorlezen uit deze boeken, zou u zo nu en dan eens willen luisteren naar mijn verhaal?”

Ik knikte en vertelde dat ik elke woensdag op hetzelfde tijdstip in het park te vinden zou zijn.

En nu, na een aantal weken, vertelt hij over zijn boeken, die al zo lang, met een open eind in zijn kast te vinden waren…..misschien komt er toch een tijd dat het boek een eigen vaste plaats zal krijgen.