Karin Anbergen ~ Intuïtief coach
“Karin, wat doe jij eigenlijk”?
Dit is een vraag die me vaak gesteld wordt en eigenlijk kan ik daar geen passend antwoord op geven.
Ik doe namelijk niets. Ik laat het gebeuren. Wanneer je een afspraak bij me maakt, dan ontstaat er een contact tussen ons en gaan we op reis. We reizen door jouw leven, soms ook vorige levens en we blijven bij bepaalde momenten en gebeurtenissen staan. De ene keer is het heel duidelijk en herinner jij je dat ook, maar ook stoppen we regelmatig bij ervaringen, die jij je niet meer herinnert, maar waar jij je wel door laat leiden. Onderhuids zijn hierdoor overtuigingen vast gaan zitten. Het zijn patronen geworden en deze bepalen hoe jij denkt en je gedraagt. Ik zal enkele benoemen, maar er zijn er enorm veel. De overeenkomst is eigenlijk altijd. Je bent niet meer degene die jij als kind was en je weet niet meer, waarvoor je hier op aarde kwam: “Ik ben dom. Ik ben waardeloos. Ik ben sterk. Ik ben een leider. Ik weet het altijd. Ik durf niet. Ik kan niet. De ander zal me vast en zeker …. ( en vul dat maar in, want deze zin is eindeloos”).
Ik ben een Lichtgids en daarmee wil ik zeggen, dat ik je geleid en gids naar jouw ziel en jouw ware potentie. Daarbij beschijn ik wat jij vergeten bent. Ik laat je heel voorzichtig weer in contact komen, met de grootsheid van jezelf. Het is een heerlijke reis, maar soms zit het onderhuidse patroon zo vast, dat er veel weerstand voelbaar is, om de grootsheid te kunnen aanvaarden. Terwijl ik met je spreek, mag je ook altijd vragen stellen of eigen inbreng toevoegen. We zijn namelijk gezamenlijk op weg.
Ben je nieuwsgierig geworden? Neem gerust eens contact met me op en maak een afspraak.
Ik ontmoet je graag in licht en liefde.
Karin
Wie ben ik?
Waarom ben ik hier op aarde? Wat doe ik hier? Is leven alleen maar werken?
Dit zijn vragen die mij altijd weer een stap lieten maken. Wat ik om me heen zag gebeuren, was niet hoe ik me voelde.
Ik wilde niet als eenheidsworst gaan en doen zoals iedereen om me heen deed. In mijzelf droeg ik een weten, die ‘men’ eigenwijs noemde.
Ikzelf noem het tegenwoordig “Eigen-WIJS”. Ik werkte me echter ook dikwijls enorm tegen, omdat ik niet durfde te doen, wat ik voelde.
Toch bood het leven me telkens weer nieuwe richtingen aan, waarin ik mezelf weer neer kon zetten, op de manier waarvan ik voelde, dat het klopte.
Het was geen eenvoudige weg. Soms zelfs intens eenzaam, omdat ik dacht, dat ik de enige was, die zo emotioneel reageerde of zich weer terugtrok in onzekerheid. Maarrr… wanneer ik nu terugkijk op al mijn stappen en levensklappen, zie ik dat alles (écht alles) een reden had. Ik kan nu zijn wie ik ben en kan met deze wijsheid, de ander in zijn ware puurheid herkennen. Dit mag ik doorgeven door middel van mijn coaching gesprekken.
Ik kom in contact met mijn levensplan en daar geniet ik oneindig van!
Als kind…
Ik was een enorm gevoelig meisje, dat met een blik van liefde de wereld inkeek en verwonderd was door alles wat ze om zich heen zag. Ik kon uren in het gras liggen dromen, terwijl de wolken over me heen trokken. Deze droomwereld is nooit helemaal verdwenen en ik kan nog steeds over elfjes en kabouters vertellen. Ze leven namelijk echt!! Engelen ook, maar die hebben andere werkzaamheden. Na mijn eerste 5 jaren, werd echter mijn zicht steeds slechter en kreeg ik een brilletje en ook veranderde ik mijn naam. Van Ineke maakte ik Karin. Hierdoor kon ik de harde wereld beter aan. Ik paste me aan, liet me vormen, werd onzichtbaar en dook onder…
“Ik raakte mezelf kwijt”
Eindelijk…
Terwijl ik onder water zat, probeerde het leven me telkens weer omhoog te halen, maar ik herkende het niet. Ik durfde ook niet. Het ontbrak me aan moed. Totdat mijn kind overleed, na een ziekbed van 6 jaren. Een hersentumor sloop door haar hoofdje om uiteindelijk te overwinnen. Dat was de hardste klap, die het leven me heeft gegeven en ik heb na veel zoeken, eindelijk begrepen…. Kom boven, Karin! Volg jouw levensplan. Stap uit de eenheidsworst en voel! Kijk eens, wie je bent. Ga eens staan en geef jezelf een schouderklop! Pas je niet langer aan, maar leef je leven. Je ziet zoveel meer, je hoort zoveel meer, je verneemt zoveel meer… en dat is niet zomaar.
Mijn kind heeft me geholpen te durven, zij is mijn lichtende voorbeeld en met haar in mijn hart, ben ik opengebroken. Ik sta eindelijk voor de vrouw, die ik ben. Ik ben Karineke Anbergen en ik heb de moed om patronen te doorbreken, mijn gevoel te volgen en de liefde weer te laten spreken!
Oh karin wat toevallig, ik heb een troostgeschenk bij je gekocht voor mijn vriendin, als hart onder de riem op de sterfdag van haar dochter , die overleed aan een hersentumor.
Dat ik dit nu lees kan geen toeval zijn
Grts Toos
Toeval bestaat niet, Toos :D. Dank je wel voor je woorden ♥
Beste Karin
Wat een mooie treffende gedichten.
Het verhaal van vandaag is precies wat ik dikwijls voel.Soms gaan de dagen goed en dan ben je weer ontaard.Aan de buitenkant zie ik mooi en verzorgd uit, maar van binnen is het soms een grote onrust.
Mijn zoon is 7 jaar geleden plotsklaps gestorven door een herseninfarct.
38 jaar oud. Zijn twee dochters waren 12 en 10 jaar. Hij was een eeneige tweeling. Het was ook een grote ramp voor zijn broer. Die probeert ook steeds de draad op te pakken. Soms lukt het hem, maar ook dikwijls niet.Hij heeft ook tee dochters.
Wij zijn na de dood van onze zoon heel hard gaan werken aan de stal die aan ons huis zat. Mijn man en ik hebben bijna alles zelf verbouwd, geverfd enz.o.a. hierdoor hebben we weer de kracht gevonden om door te gaan. Omdat het een vakntiehuis is geworden ontmoeten we lieve mensen met elk hun verhaal, waar je ook veel van leert.Het gezegde elk huisje heeft zijn kruisje is dikwijls van toepassing. Dat leert je dat er zoveel mensen hun verdrietjes hebben.Het is dan fijn dat ze bij ons rust , gezelligheid en soms mooie gesprekken met mijn man en ik hebben.
Ik vind het heel fijn dat ik de side van Troostgeschenk heb gevonden.
Dank voor de mooie gedichten en het aller allerbeste.
Lieve groet
Arni
Dank je wel voor je lieve woorden, Arni. Wat geweldig dat jullie het verlies van jullie zoon op deze manier een plek hebben kunnen geven…Troost brengen en een luisterend oor voor de mensen die bij jullie komen♥
Hè Karin, ik ben niet echt v Facebook en Twitter etc…maar sinds kort aangemeld bij Twitter en ” volg” nu sindsdien een klein groepje mensen waar ik oprechte bewondering voor heb.
En jij bent hier een van, vind het leuk om jou hier te treffen en zo meer te horen hoe of wat jou en troostgeschenk bezig houdt.
Een fijne dag, groetjes, Ingrid