Probeer

In de pijn van het gemis, in de leegte van het dagelijkse leven, vond ik het moeilijk om positief uit mijn bed te springen. Het donker was zo donker en de kou was tot op het bot voelbaar. Waar haalde ik dan de kracht en warmte vandaan? Hoe kon ik opnieuw invulling geven aan de dag? Ik had geen idee. Dit was onbekend terrein en ik had geen houvast meer. In deze tijd kwamen negatieve gedachten heel simpel naar boven. Het was eenvoudig om boos te zijn. Het ging als vanzelf om het leven oneerlijk te vinden. Ik voelde me dikwijls ook zielig en had enorm veel zelfmedelijden. Op een gegeven moment keek ik eens goed naar mij en mijn houding en ontdekte daarbij, dat ik dan misschien wel een kind had verloren en dat ik met mijn rouwproces bezig was, maar dat hoefde toch niet op zo’n ‘vervelende’ manier?!

Ik trok daardoor naar binnen en ging op zoek naar een weg, die niet boos of oneerlijk was. Ik keek daarbij telkens weer naar hetgeen wat Annemiek had voorgedaan. Ze was nooit boos geweest. Ze was nooit jaloers geweest op andere kinderen en ze had zichzelf helemaal niet zielig gevonden. Ik werd me steeds bewuster van haar voorbeeld en dat pakte ik op. ’s Morgens deed ik mijn ogen open en voordat ik kon bedenken dat het veel te donker zou zijn, benoemde ik de zon. Voordat ik het gemis mijn aandacht gaf groette ik in gedachten mijn engelen. Voordat ik de pijn toeliet zocht ik de vreugde van kleuren en omarmde de tijd die er voor mij te wachten lag.

Het was absoluut niet gemakkelijk, maar de moeite meer dan waard. Ik merkte dat ik mijn tranen kon laten gaan en dat hierdoor de liefde meer ruimte kreeg. De leegte verloor z’n scherpe randjes en werd zachter. De kou werd telkens een beetje minder koud om uiteindelijk in warmte te veranderen. Mijn hart slaat z’n slagen met hernieuwde verwachtingen en dromen. Het leven blijft een uitdaging en ik… Ik wandel vol vertrouwen mee, met mijn kind in mijn hart. Dit kind, dat zo’n prachtig voorbeeld voor mij is geweest en altijd blijven zal.