De tijd na het overlijden van Annemiek leek trager dan de tijd ervoor. De klok leek in mijn beleving stil te staan en mijn lichaam voelde niet van mezelf. Invulling geven aan de dagen was bijna onmogelijk omdat ik steeds maar weer naar die lege plek keek. Ik keek achterom en bleef met een gevoel van heimwee en pijn zitten waar ik zat. Ik merkte niet dat er een zonnestraal door de wolken piepte. Ik zag die prachtige regenboog niet . Het drong niet tot me door dat er een vlinder op mijn schouder zat en ik verstond de woorden die zacht in mijn oor gefluisterd werden ook niet. Ik wilde met het verdriet voort blijven gaan.
Totdat ik op het kruispunt kwam en voor de keuze gesteld werd. Wil ik op deze manier de toekomst tegemoet treden of zou ik er nog iets van kunnen maken. Annemiek heeft altijd van het leven gehouden. Ze genoot van elke seconde. Ze had 90 jaren in slechts 9 jaren gepropt. Nu zou ik het toch niet durven om het bijltje erbij neer te leggen. Duidelijk kreeg ik voor ogen wat ik aan het doen was. Ik koos de weg van de zwakte. Het kost namelijk ontzettend veel kracht om weer te gaan genieten. Het kost woest veel energie om elke dag de positiviteit te ontdekken en niets gaat nog eenvoudig. Maar het is me gelukt om de weg te vinden, waar ik weer kan lachen en waar ik met oneindig veel liefde de aanwezigheid van Annemiek nog voel.
Ze is namelijk nooit bij me vandaan gegaan… In elke stap is ze bij me…