Gisteren schreef ik, dat ik me niet al te lekker voelde. Vandaag sloeg de ziekte harder toe, zodat ik in bed moest blijven. Koortsig en hoestend kwam ik de morgen door. Soms even slapen, dan weer wakker en ik voelde me met de minuut zieker worden. Opeens kreeg ik een droom, een blik terug in de tijd. Pijn kwam weer omhoog en ook de tranen die er bij horen. Ik heb geen idee waar het vandaan kwam, want normaal zit het goed verborgen en weggestopt. Klaarblijkelijk slaat het toe op de momenten dat je niet goed oplet. Verdriet dat nog in mijn lijf zit mag eruit. Ik zweet en hoest, maar mijn lichaam laat ook mijn tranen los. Bijzonder weer te ontdekken, dat rouwen niet zomaar een periode of fase is.. Rouwen duurt een leven lang…
Weet je iemand die zich hierin herkent? Wellicht kun je deze persoon dan ondersteunen met een Trooststeen Ik zal je nooit vergeten
Lieve zieke Zus,
Nu ik dit lees wordt ook ik er weer verdrietig van. Dat je ziek en heel verdrietig in je bed ligt. Ja dan komt alles weer boven en komen de tranen er zonder moeite weer uit gerold. Jij die altijd maar doet alsof je vrolijkheid zelve bent. Wat had ik je dit verdriet graag bespaard. Hopelijk voel je jouw engeltje die jou vast een beetje troost komt bieden zodat je snel weer op knapt en daardoor toch de zon weer een beetje zult zien schijnen.
Beterschap meisie.
(knuffle) Marietje.