De rauwe kant van rouwen. Een onzichtbare wond, een last, gebroken, pijn, moe…symptomen die dagelijks weer optreden. Echter aan de buitenkant is niets te zien, misschien een vermoeide blik, bleke huid of rood doorlopen ogen. Rouwen is geen griepje of een paar dagen niet lekker in je vel zitten. Rouwen duurt een leven lang.. Het is chronisch en de ene keer gaat het beter dan de andere keer.
Het vreemde is, dat in onze samenleving rouwen als een tijdelijke toestand wordt beschouwd. Er wordt in de agenda gekeken of deze ‘ziekte’ een keer over moet zijn. Na 1 jaar moet het beduidend beter gaan en daarna verwacht men herstel.
Helaas werkt dat niet zo. Hoe graag ik ook zou willen… hoe vaak ik ook al heb gezegd “Ik ben beter”…Het lukt me niet het gemis te vergeten en door te gaan. Het lukt me niet de pijn van de leegte niet meer te voelen. Het is compleet onmogelijk de persoon die niet meer aanwezig is te laten verdwijnen. Rouwen is voor mij een werkwoord, dat voor een heleboel mensen niet eens bestaat! Natuurlijk is mijn leven doorgegaan en ben ik weer gelukkig. Natuurlijk loop ik niet de hele dag met mijn ziel onder de arm. Door het rouwen heb ik geleerd om met een stukje uit mijn hart het leven weer aan te gaan. De tijd heeft me getoond hoe ik weer open kan staan voor elke nieuwe dag… Maar rouwen blijft aanwezig… het gemis gaat nooit over…
Ja, rouw op je dak is beslist geen griepje. Ik kan er over meepraten. Ik was uitvaartverzorger van beroep toen in 1997 mijn vrouw stierf, ik was toen 50 jaar. twee maanden erna deed ik alweer mijn eerste uitvaart.bij toeval op twee meter afstand van het graf van mijn vrouw, en dan toch nog professioneel blijven. Toen na afloop de familie in de koffiekamer zat even terug gegaan en even lekker schokschouderend uit gejankt, zodat mijn lijf weer losliet.Mijn tweede vrouw en ik hebben ook nog een zoon van 34 jaar aan suïcide verloren en zien de kleinkinderen niet meer. Mijn geloof en een gezonde portie eigenliefde hebben ons toch weer uit dat dal gesleurd.Maar….. er blijft altijd die nieuwe dimensie, de periode voor en na de gebeurtenis. Het leven kan nog steeds mooi worden, maar wordt nooit meer hetzelfde. Ik prijs mij gelukkig in het besef dat er een liefdevolle hemelse Vader is die in de toekomst al dit verlies weer zal herstellen.
Zo is het Klaas.. Dank je wel voor jouw reactie.
ik ben opgegroeid in klederdracht en hier rouw je ook met kleding kleur. het is 4jaar geleden met mijn ouders en nu sinds 20dec mag ik weer alle kleuren dragen .
mijn zus en ik hebben uit respekt voor onze ouders dit gedaan het rouwen is nu nog niet voorbij volgens mij begint dat nu pas.
Lfs. Anneke
Lieve zus,
Tranen springen me in de ogen na het lezen van deze woorden. Natuurlijk zal je het gemis altijd blijven voelen. Je bent, zoals je schrijft, weer gelukkig maar er zullen altijd weer momenten zijn waarop het gemis in volle hevigheid aanwezig is. Dat kan ik me als moeder heel erg goed voorstellen.
Ik wens je echt een gelukkig leven toe waarin deze momenten minder pijnlijk mogen worden.
Knuffel, Marietje.