Ik keek op het papier waar ze één voor één genoemd werden… De rouwtaken. Ik kan ze nu niet eens meer noemen, maar ik weet nog heel goed, dat ik er een beetje ‘wiebelig’ van werd. Er was iemand geweest, die de rouwende mens had bestudeerd en hij was tot de conclusie gekomen, dat elke mens die een dierbare verloor rouwtaken te doen had. Hoezo, taken…? Hoezo voor elke rouwende mens?
Voor mijn gevoel is niet elke mens gelijk. Elke mens is juist uniek en zal zijn rouw dan ook op eigen manier beleven en invullen.

Ik heb ervaren, dat rouwen een levenlang duurt. De rouw die je voelt is rauw. Er is een stuk of stukje van je hart gesneden en deze wond is schrijnend. De weg die volgt na het verlies, is een weg met vallen en opstaan. Rouwen wordt een werkwoord en ik heb hierin geen taken kunnen ontdekken.
Stel je eens voor: ” Zo, deze 1^e taak heb ik volbracht. Ik heb het met een gunstig resultaat afgesloten. Nu komt de volgende taak. Wat zal die van mij verwachten?!” Dan lijkt het net alsof je een pad aflegt, dat voor je klaarligt en niet anders is dan dat. Wanneer je de eerste afslag hebt genomen, dan komt vanzelf de tweede en als je goed je best doet, dan neem je niet veel later de derde afslag.

Helaas heb ik ontdekt, dat ik niet eens wist, welke kant ik überhaupt op moest, laat staan dat er een route uitgestippeld lag. Totaal uit mijn evenwicht probeerde ik te blijven staan. Tastend maakte ik kleine stapjes, om hunkerend weer terug te willen naar het verleden. Ik viel zo vaak. Ik krabbelde weer op. Ik zocht en ontdekte kleine trappetjes. Langzaam maar zeker zag ik weer lichtpuntjes, die niet altijd even sterk schenen. Het is een ontdekkingstocht, die nooit zal eindigen. Want door een geurtje, liedje, geboortedag of feest… kun je alles wat je tot dan toe hebt bereikt weer kwijtraken. Dan kan het zomaar zijn, dat het gemis in volle glorie terug is en je weer opnieuw mag beginnen.
Rouwen duurt een leven lang. Rouwen is een nieuwe weg, die je moet ontdekken en zelf moet gaan bewandelen. Taken heb ik niet gezien, noch vernomen.

Wel ben ik de liefde tegengekomen. Een liefde zo diep, die alle gemis te boven ging. Liefde die mij leidde naar een weten, dat de verbinding altijd zal blijven bestaan.

Langzaam trekken de dagen voorbij
De nachten duren ontzettend lang
De slaap kan ik niet te pakken krijgen
Ik word er zo moedeloos en verdrietig van

Ik was zo krachtig en zo sterk
Ik pakte mijn leven weer moedig op
Het lijkt alsof nu pas… vele jaren later
De energie en wilskracht stopt

Rouwen duurt een leven lang
Tranen blijven altijd komen
Soms is er een tijd van rust
Maar dan voel je ze weer stromen

Door een fijne herinnering
Of op een onbewaakt moment
Sta je weer terug bij AF
Omdat je zo enorm kwetsbaar bent

Dit is mijn leven, dat weet ik nu
Leegte blijft een deel van mij
Maar de liefde die wij voelden
Zit diep van binnen voor altijd

Karin

www.troostgeschenk.nl