Soms begint de dag met een zonnetje en dat zonnetje blijft de hele dag schijnen. In je buik kriebelt en stuitert het, waardoor er een lach op je gezicht ontstaat. Ergens diep van binnen vormt zich energie en het wil maar één kant op, naar buiten!
Eenmaal buiten merk je dat er even geen zware gedachten meer zijn, ontdek je dat de kleuren weer helder zijn, voel je je sterk als een rots, die alles weer aan kan. Zo’n dag heb ik steeds vaker!
Ik weet dat deze kracht altijd in mij aanwezig is, maar dat het soms door gedachten op non-actief wordt gezet. Het kan zich niet altijd tonen, omdat ik mijn aandacht dan op mijn verdriet en gemis richt. Hoe krijg ik het dan voor elkaar, dat ik dit gevoel vast kan houden? Is dit een vraag die elke mens zichzelf stelt? Hoe blijf ik in kracht en warmte staan? Morgen kan het namelijk weer zoveel anders zijn…

Ik besluit om vandaag goed op te letten. Ik weet dat ik het kan… en dat ik het wil… en volgens mij ligt daar de sleutel naar het antwoord op mijn vraag. Willen…

Willen duurt namelijk vreselijk lang. Elke dag maar weer, steeds weer overnieuw moet ik mijn leven willen aanpakken. Ik zal steeds weer voor mezelf moeten herhalen dat ik dit gevoel van vandaag wil blijven voelen. Ook wanneer rouw op mijn pad meewandelt… ook wanneer er leegte voelbaar is… ook wanneer het soms koud wordt… Aan mij de keuze wat ik ermee WIL doen…