We kennen het gezegde “In tijden van nood leer je je ware vrienden kennen”. Het lijkt erop, dat men dan aangeeft, hoe goed en fijn de vriendschap is, maar onderliggend hoor je de pijn van degene die de woorden spreekt.
Een blik van teleurstelling, een zucht van onbegrip en soms een traan van eenzaamheid.
Het tegenovergestelde wordt namelijk bedoeld.

Na het verlies van mijn dochter, ontdekte ik dat ik mijn leven niet meer onder controle had. Ik probeerde een weg te vinden, waar ik grip op zou hebben en waar ik met de wereld weer mee kon draaien.
Helaas zo werkte het dus niet.
Tranen kwamen op de vreemdste momenten. De kou sloeg toe, wanneer de zon juist scheen. De duisternis was er niet alleen tijdens de slapeloze nachten en wat ik ook probeerde … Ik moest het laten gebeuren, zoals het kwam.
Geen peil op te trekken en als ik nu terugkijk naar deze tijd, dan moeten mijn vrienden en familie er machteloos naar hebben gekeken. Ze wilden allemaal een hand reiken, maar hadden geen idee hoe.
Ik had zelf geen idee hoe. Het pad van rouw is een nog niet gebaande weg, die totaal opnieuw moet worden aangelegd.

Wat is dan ware vriendschap? Hoe vang je een vriend op, die niet meer weet waar het naartoe gaat.
Door aandacht, een luisterend oor en begrip. Een vriend accepteert de onmacht en laat het zijn.
En een vriend/ vriendin

• Beseft dat goede raad ook niet goed kan voelen
• Verwacht niet dat het na een maand over is – rouwen duurt een leven lang
• Blijft in contact op de meest normale momenten
• Denkt aan de geboorte- en sterfdag
• Voelt aan wanneer het niet gaat en maakt tijd om dan te komen

 

Tranenzakje:

Een tranenzakje is een buideltje dat gevuld is met traantjes van kristal. Er wordt een kaartje bij geleverd met een gedichtje erop, dat begrip verwoordt. Op de achterzijde van het kaartje is ruimte voor eigen tekst of misschien je telefoonnummer ( voor het geval iemand je nodig is … ook midden in de nacht ).
Het is een klein gebaar, maar het vertelt dat je er voor iemand bent en dat je meeleeft.