Ik heb ontdekt,  dat het leven zo totaal anders is, dan ik me het ooit had voorgesteld. Het huisje, boompje, beestje plaatje heb ik bij moeten stellen en weet dat het geen realiteitsbeeld is. Niet voor mij, in ieder geval.
Dan kan het wel eens gebeuren, dat zomaar op een onbewaakt moment, er bij mij een brok in de keel zit of een traan tevoorschijn komt, zonder ( dacht ik) enige reden. Als ik dan verbaasd naar binnen trek, dan besef ik me weer eens, dat ik een liedje in de verte hoorde of dat ik een foto langs zag komen of dat ik een beeld kreeg bij een stukje tekst. Even heel even maar hoeven zulke momenten zich te tonen om bij mij de gevoelige snaar te raken. Het verdriet is een deel van mijn leven. Het gemis gaat altijd met me mee en zal me steeds weer overvallen. Ook al draait de wereld door en draai ik ook weer mee….