In alle stilte rolde er een traan over mijn wang. Eén traantje vond zijn weg en viel uiteindelijk naar beneden.
Verder gebeurde er niets, alsof de kraan weer dichtgedraaid werd. Hoe kon ik huilen, terwijl het verdriet mijn keel dichtdrukte. Waar bleven de tranen steken? Was de pijn te groot, de toekomst te donker?
In de eerste tijd, na het overlijden van mijn kind, kreeg ik zoveel emoties te verwerken, dat alles op slot leek te staan. Hoe ik ook probeerde. Wat ik ook vertelde, er kwamen geen tranen. Huilen kon ik niet. Ik kreeg een brok in mijn keel en ik slikte die telkens weer door. Ik merkte wel degelijk, dat mijn spieren deze brok in zich verstopten.
Ik voelde dat mijn nek vast begon te zitten en dat mijn schouders een verkrampte houding aannamen.
Voor mij werd het steeds duidelijker, dat ik op zoek moest gaan naar de oorsprong van de ‘tranenbron’ en dat daar de blokkade verwijderd moest worden. Eenvoudig was dat niet, want ik zou over veel ervaringen moeten leren spreken. Hoe het ziekbed van mijn kind was geweest. Hoeveel pijn ze heeft moeten doorstaan, waar ik haar als moeder niet voor had kunnen beschermen. Ik kreeg het moeilijk uit mijn keel en vond er bijna geen stem voor, maar woordje voor woordje kwamen ze en daarmee ook de bijbehorende emoties en tranen. Jarenlang had ik ze weggedrukt en verstopt: “het helpt toch niet om te huilen, want de situatie wordt er niet anders door”.
Een overtuiging die ik perfectioneerde en waarmee ik mijzelf op slot zette.
Nu weet ik, dat huilen weldegelijk een rol speelt. We hebben niet voor niets de mogelijkheid om tranen te laten stromen. Stromen is in beweging zetten van emoties, die anders in het lijf vast gaan zitten. Het is geen teken van zwakte, maar juist een teken van kracht en kwetsbaarheid om aan verdriet lucht te geven. Lucht en opluchting. Want na een goede huilbui, voel je je vaak moe, maar ook opgelucht en bevrijd van een last die op je hart lag.

Huilen om het leven, dat veranderd is. Huilen om het gemis van een geliefd persoon. Huilen omdat je domweg huilen moet, vanuit boosheid, frustratie, zelfmedelijden of angst. Huilen om het afgesneden zijn. Huilen om het verlies …

Doe het zoveel je kunt, want doordat je tranen laat stromen, ontstaat er ruimte voor liefde, verzachting, berusting en herstel.