Ooit, lang geleden, had ik besloten nooit meer te huilen. Huilen maakte mij kwetsbaar en ik voelde me zwak. Ik was me niet bewust wat dit besluit me brengen zou. Ik slikte de tranen weg, wanneer ik verdrietig was, wanneer ik me gekwetst voelde, wanneer ik pijn had. Tanden op elkaar en verder. Niemand mocht zien dat ik geraakt was. De jaren verstreken en ik kon goed met mijn emoties omgaan. Ik voelde me sterk en krachtig. Totdat…
Annemiek overleed. Er kwamen geen tranen. Ik had complete controle. Je voelt misschien al, dat dit natuurlijk niet goed kon gaan. De pijn was zo diep. Het verdriet zo groot. Ik kon mijn tranenpotje met geen middel of macht dicht houden. Het brak in duizenden stukken. De stroom kwam op gang… Tranen kon ik eindelijk huilen en langzaam maar zeker ontdekte ik dat huilen geen zwakte is, maar een kracht. Door het loslaten van tranen, ontstaat er ruimte. Ruimte om het leven weer helder te zien..
Wacht niet te lang om tranen te laten gaan. Druk ze niet weg en laat ze stromen en naar buiten komen. Het is goed. Ze mogen er zijn.
Dank je wel Annie, voor je lieve lovende woorden. Ik ben heel blij, dat ik met mijn gedichten iemand mag helpen en ook troost mag bieden ♥
Een heel herkenbaar gedicht Karin. Ik zelf heb op jaren mijn tranen opgespaard omdat ik het verdriet van mij zelf niet aan onze kinderen en mijn man wilde laten zien. Dit om de reden dat ik dacht dat het voor hen dan nog verdrietiger was. Dus vandaar een heel herkenbaar proces. een ex collega daar heb ik van geleerd dat je door tranen een geestelijke groei door maakt, want alles wat groeit heeft water nodig en tranen zijn water. Karin wat kun jij je gevoelens mooi in een gedicht vorm gieten Ben daar maar heeeeel trots op. Met liefdevolle groetjes Annie