Het is niet eenvoudig om iets te zeggen, nu ik zie, dat jouw verdriet bijna niet te dragen is. Ik voel dat jij je tranen weg slikt en opzij drukt, terwijl ik hoop dat je mij vertrouwt, door ze te laten gaan. Ik zal niet over je oordelen. Ik zal geen mening hebben en ik kom niet met goede raad. Ik zal stilletjes naast je zitten en misschien leg ik mijn arm om jouw schouder en pak je hand even vast. Weet dat ik naast je sta en je probeer te begrijpen. Misschien heb ik dit verdriet ook ooit ervaren, misschien kan ik me voorstellen hoe jij je voelen moet, toch kan ik niet precies weten hoe het leven nu voor je is. Ik zwijg en leef met je mee.
Ik ben bij je. Ik heb de tijd genomen om er voor je te zijn. Geen snelle ontmoeting… Geen appje tussendoor… Oprechte aandacht voor jouw dag, die je nu aan moet gaan.
Je hoeft je niet te verontschuldigen. Je hoeft je niet sterker voor te doen, dan jij je voelt. Je hoeft geen glimlach tevoorschijn te toveren. Vertel, ik luister of zwijg, dan zwijg ik met jou mee.
In de leegte van jouw dag, wordt de stilte, de klank van afwezigheid. Het weven is begonnen, het opnieuw vormgeven van een toekomst. Het vergt moed, wil en energie om elke keer weer de keuze te maken vooruit te kijken of achterom te blikken. Er is vaak gezegd: “Veel sterkte met jouw verlies”, maar ik hoop dat je mijn troost ervaart als een extra steun voor deze moeilijke tijd.