Als ik ’s morgens in bed lig en me alvast voorbereid op de komende dag, dan heb ik vaak leuke ideeën en fantasieën, wat ik zal gaan doen of zou willen ontwikkelen. Ik verheug me op de stappen die ik voor me zie. Ben ik een poosje later weer in het dagelijkse leven aanwezig, dan is er niets meer over van mijn uitdagende voornemens. Twijfel overvalt me en belemmert me in grote mate. Het vreemde van twijfel vind ik dan ook, dat ik dan gewoon geen stappen maak. Ik blijf weifelen en wiebelen en onzeker zijn en maak dan vaak de keuze voor het bekende; de comfortzone waar ik mijn weg in weet te vinden. Vaak vormt twijfel ook de angst om het onbekende te betreden en mijn hoofd boven het maaiveld te steken. Toch is het bekende ook vaak beklemmend en veeleisend, saai en geestdodend, ik ga op de automatische piloot. Als ik dit achter me zou willen laten of veranderen, zal ik toch de twijfel om moeten zetten in moed en vastberadenheid… Dan pas kan ik mijn eigen pad gaan betreden waar ik mezelf kan zijn..