Rouwen duurt een leven lang, daar ben ik van overtuigd. Rouwen is een werkwoord dat in actie komt na het verlies van een dierbare, van bezit of van gezondheid of van een baan.. Vul het verder zelf maar in. Maar dat wil niet zeggen dat je hierdoor dat deel van je leven in duisternis moet blijven dwalen. Ik had het gevoel dat ik in een diepe donkere put terecht kwam. Geen idee hoe ik me moest verplaatsen of überhaupt eruit zou moeten komen. Ik bleef ronddraaien en het gemis voelen. De leegte was soms overheersend en smeet me terug naar het beginpunt. Ik heb tranen gelaten, soms geschreeuwd en me zoveel vragen gesteld.. Antwoorden kreeg ik niet, maar gaandeweg en al doende, kwam ik op het punt dat ik moed kreeg, dat ik weer liefde vond, dat ik een licht ontdekte waar ik me naar toe kon begeven.
Ik heb mijn tranen gedroogd en de pijn overwonnen, door tijdens mijn zoektocht mijn gevoel vooral te blijven volgen. Verdriet en pijn mochten er zijn en zullen ook regelmatig zich weer tonen, maar ze zijn niet het belangrijkste.. Ik stap voort met liefde en een lach!
Lieve zus,
Heb jou blog weer gelezen. Het doet altijd weer pijn te moeten vaststellen dat ik wel heel erg tekort geschoten bent en dan te beseffen dat je me hebt vergeven.
Hoe lief en vergevingsgezind moet je wel niet zijn om dat te kunnen.
Ik hoop heel erg dat je zult blijven voort stappen, zoals je schrijft, stap voor stap met liefde en een lach.
Een echt gemeende knuffel,
Liefs, Marietje .
Dank je wel Marietje. Misschien is het een idee om ook deze vergeving aan jezelf te geven. Gedane zaken nemen geen keer, maar mogen een les zijn voor vandaag… Niet terugkijken met de rug naar de toekomst.. als je dat doet maak je telkens weer dezelfde keuzes, waar jij weer spijt van krijgt. Vergeef jezelf en stap verder.. met een lach en met liefde in de hart. Elke dag is een nieuwe kans. Dikke knuffle terug.