Zo lang al niet meer in mijn leven. Al bijna 30 jaar leef ik zonder jou. Van de ene op de andere dag was het voor jou de tijd om de aarde weer te verlaten. Ik, als één van de 9 kinderen, was niet eens verbaasd. Je had namelijk al zo vaak gezegd dat je oud was. Onbewust had ik me op er al op voorbereid.

Ik nam afscheid van een vader, die wel aanwezig was geweest, maar te oud om een kind van de moderne tijd te begrijpen. Een meisje dat in een broek wilde lopen en ook nog verder wilde leren. Een dochter, die niet alleen haar geloofsovertuiging wilde naleven, maar ook nog eens nieuwsgierig was naar de rest wat er te geloven viel. Mijn vader was van 1905 en kon de tijd niet meer bijhouden en probeerde zijn (voor mij) ouderwetse gewoontes op mij over te brengen.

Het is hem niet gelukt. Als moderne vrouw leef ik nu mijn leven. Maar, nu ik in de snelheid van deze trendy wereld aan mijn vader terugdenk, kijk ik toch met andere ogen naar zijn manier van doen. Ik vraag me af hoe hij dag in, dag uit op z’n stoel zat. Hij zat er te zitten en hield de tijd in de gaten. Regelmaat was belangrijk. Elke dag schilde hij de aardappelen en de schillen bracht hij naar de buren, die deze aan de varkens voerden. Het leven was overzichtelijk en rustig. Elke dag om 10.00 uur waren er 2 kopjes koffie en de eerste met een Mariakoekje. Hij was aanwezig en vulde de tijd met mijn mening van toen, niets interessants.

Nu denk ik, die man was een voorloper van de mindfulness trend. Hij liep ook elke dag 100 rondjes om de tafel. Hij telde z’n stappen en berekende dat hij elke dag 1 kilometer liep. Ook hier zijn tijd al ruim vooruit. Ooit dacht ik: ”Ik heb een oude vader, die niet zoveel doet.”
Nu denk ik: ”Pap, jij wist, wat werkelijk belangrijk was. Je genoot van de tijd, door gewoon te zitten. Elke dag was gevuld met taakjes, die jou wat beweging brachten en jouw lichaam soepel hielden. Daarbij was je altijd in voor een gezellig gesprek”.

Hoe waardevol vind ik het, dat ik nu kan beseffen, dat het een kunst is om van niets, alles te maken.
Op Vaderdag laat ik zijn voorbeeld weer volledig tot mij komen. Hoe ouder ikzelf word, hoe beter ik hem leer begrijpen, ook al is hij allang niet meer hier.