We waren aanwezig op het symposium van de Stichting Elisabeth Kubler Ross in Amersfoort. Ik luisterde naar het eerste deel van een lezing van Willem Glaudemans. Wat een prachtig verhaal. Hij vertelde over vergeving. De kracht van de liefde. Het ego dat zo graag pijn wil blijven voelen. Oordelen en loslaten. Wij mensen houden vast aan leed dat ons is aangedaan. We willen blijven voelen en blijven reageren. Hij sprak met overtuiging de volgende zin: “Haat is als een gif, dat jezelf opdrinkt.. maar ondertussen hoop je, dat de ander hierdoor langzaam doodgaat”.  De zaal reageerde vol herkenning.

Inderdaad is het vasthouden van wrok en haat, woede en boosheid vergiftigend voor je eigen lichaam. (Hier zou je natuurlijk nog veel meer gevoelens bij kunnen plaatsen). Hank Heijn was aanwezig in de zaal. Wie kent haar verhaal niet? Willem Glaudemans vertelde dat zij de mogelijkheid heeft gevonden om te vergeven… waardoor ze haar pijn los kon laten en er dankbaarheid voor in de plaats is gekomen.

Hoe krachtig is de liefde. Hoe belangrijk is het om te weten, dat wat je is aangedaan door het leven, je niet hoeft te verharden. “What doesn’t kill you makes you stronger”. Vergeving is één van de onderdelen van de liefde die ons hierbij helpt.