Na het afscheid nemen van geliefde personen, ontstaat er een leegte. Een kou, die tot op het bot kan verkleumen. Wanneer ik aan mijn ouders dacht, dan was daar in eerste instantie het gemis voelbaar. Ik was geen kind meer. Ik kon geen invulling geven aan de ruimte die ontstaan was. Al helemaal te zwijgen over de leegte die het wegvallen van Annemiek te weeg bracht. Er ontstond tijd… leegte… ruimte… waar ik niet mee om wist te gaan. De eerste gevoelens waren koud en doortrokken van eenzaamheid. Ik voelde me verdwaald en de tijd tikte en tikte maar door. Daarbij kwam heimwee, een verlangen naar vroeger. Hoe moeilijk was het om in het donker een uitweg te vinden.

Toen kwam het moment, dat ik de liefde terug vond. Eerst maar een piepklein straaltje. Eerst nog niet opgemerkt, maar het werd steeds feller. Alsof er een barst in een schil ontstond, waar steeds meer warmte en licht doorheen scheen. Met dit licht werd voor mij het lijntje van eeuwige liefde voelbaar en sindsdien weet ik dat ik voor altijd verbonden blijf met iedereen…