Een tijdje geleden schreef ik een blog, waarin ik me afvroeg wat ik in het dagelijkse leven allemaal slik. Onverteerbaar waren sommige stukken. Moeilijk door te slikken ook en ik heb besloten om dit niet meer te doen. Ik ben gaan proeven en ik heb daarin kunnen ontdekken wat bij mijn salade past en wat niet. Ik neem de ingrediënten die me misselijk maken niet meer in mijn voeding op. Dit geldt ook voor geweld, negatief nieuws, discussies of bepaalde programma’s op tv.

Is het dan een logisch gevolg, dat ik me afvraag, wat ik de wereld inbreng? Is mijn gedrag voor de ander wel verteerbaar? Deel ik met liefde of deel ik omdat het moet, deel ik om een statement te maken, deel ik om de ander te beïnvloeden etc.  Deel ik om reactie te krijgen of deel ik omdat ik delen wil?

Ooit was ik in Lourdes en daar zitten massa’s zwervers op straat. Het zijn zigeuners en volgens de kenners, waren het bedriegers, dus je moest ze geen gift geven. Ze zouden ’s avonds in een grote Mercedes vertrekken.
Ik liep op een gegeven moment een vrouw voorbij met een kindje op haar schoot. Het was schrijnend en mijn hart brak. Ik pakte mijn beurs en gaf hen een paar euro. Tot mijn grote verbazing kwam er een Nederlandse fanatiekeling naar me toe, die me even liet weten, dat het bedriegers waren en ik niets moest geven.
Hoe zit dit in elkaar. Je geeft toch niet met de mededeling dat de ander het op een bepaalde manier moet gaan gebruiken … je geeft toch omdat jezelf graag geven wilt zonder voorwaarden?

Waarom doneren wij?
Waarom delen wij?
Waarom geven wij?

Wat vind jij hiervan?