De dag brak aan met prachtige zonnestralen. Het was warm en het leven lachte me toe. Alles was weer goed en ik was tevreden met mijn huisje-boompje-beestje verhaal. We hadden een heftig jaar achter de rug, maar nu konden wij eindelijk onze blik weer op de toekomst richten. Het enige wat me nog zorgen baarde was het loopje van mijn kind…

In vele stukken gebroken. Mijn leven lag overhoop en nergens kreeg ik houvast. De puzzel die ooit zonder moeite in elkaar had gepast, kreeg ik niet meer in elkaar gelegd.
Ik probeerde de randjes te vinden, dan zou ik houvast krijgen. Ik probeerde een motief te herkennen, dan zou ik zeker weer terug kunnen in mijn vroegere bestaan. Ik probeerde stukjes te verbinden. Het lukte me niet.
Door de machteloosheid had ik geen overzicht. Door de duisternis zag ik geen begin, noch eind. Ik zocht in mijn  herinneringen. Ik zocht in pijn. Ik zocht voorbij de grenzen van de tijd. Ik zocht en wilde dat het leven weer normaal zou zijn, maar ik vond geen antwoorden en kreeg geen grip.
Blijkbaar was het niet de juiste manier. Ik zocht naar een puzzel die ik kende en die puzzel bestond niet meer.
Toen ik me daar bewust van werd, begreep ik dat ik naar andere stukjes moest gaan zoeken, onbekende kleuren, onherkenbare motieven en een andere verbinding.
Ik aanvaarde het eerste stukje als begin voor een nieuwe weg en ontdekte vervolgens een stukje dat eraan paste.
Ik werd nieuwsgierig en opende mijn ogen voor andere geschenken, waardoor ik besefte dat mijn puzzel langzaam maar zeker weer aan elkaar geregen werd. Elk stukje had zijn eigen emoties, gedachten, kracht of ervaring.

Ik heb mijn leven weer aanvaard, met zichtbare periodes van verdriet, maar ook met duidelijke verwachtingen voor vreugde en hernieuwd levensplezier.