De afgelopen weken kreeg ik 2 keer het verzoek om een persoonlijk gedicht te schrijven, voor iemand, die het leven niet langer meer aankon. Zulke verzoeken raken me enorm en ik voel de intense eenzaamheid, tussen de regels door. De dagen brachten geen licht meer en de weg die afgelegd moest worden, bleek niet verder te kunnen.
Natuurlijk zit en werk ik in het gebied waar verlies en dood, een grote ruimte innemen, toch merk ik een grote toename van deze eenzaamheid in ons menselijk bestaan.
Er is snelheid en men heeft zich daaraan aan te passen. De wereld draait door, maar met zo’n tempo, dat het niet meer bij te benen is. Het zijn niet alleen volwassenen met een te zware rugzak, maar ook jongeren, die hun last niet meer kunnen dragen. Mensen, die verdwaald raken in de hectiek en niet meer staande kunnen blijven. De maskers werken niet of niet meer, de muren werden te dun en vanuit hun oogpunt konden ze niet voldoen aan de verwachting van het leven. Niet meer voldoen aan hun verwachting van het leven. Wanneer hun enige oplossing de dood is, wanneer hun enige verlossing de dood is, dan is dat de laatste stap. Hun weg liep letterlijk en figuurlijk dood.

Het rouwproces van de naasten die achterblijven, is een pad dat niet eenvoudig te belopen is. Het wordt meestal omringd met vragen, schuldgevoelens, onbegrip en wanhoop, waardoor de wond steeds weer wordt opengehaald.

Ik wens, dat wij als mensheid meer aandacht zouden blijven geven aan de ander, die het moeilijk heeft. Aandacht op de meest positieve wijze die er bestaat. Vanuit het hart beseffen, dat iemand het niet meer ziet zitten of het niet meer aankan. Dat we een gesprek openen, met oprechte interesse.

We tonen op social media, wat we allemaal doen, hebben en vieren, maar zouden wij nog een woord kunnen wisselen over onze zielenroerselen. Kunnen wij onze twijfels, angsten, tranen of zorgen nog wel delen met elkaar of moeten het vooral de succes ervaringen zijn. Mogen wij ons nog kwetsbaar tonen, zonder een oordeel te vernemen?

Het is een thema waar ik de afgelopen weken veel over na heb gedacht en misschien zie ik het wel te somber, maar toch wil ik hier wel een opening maken.

Wanneer het te donker wordt… zijn we er dan voor elkaar?