Mijn weg van het leven, gaat niet over rozen, gaat niet van zelf en ik heb oneindig veel moeite moeten doen om mezelf daarop neer te zetten en te accepteren.
Als kind was ik anders dan de andere kinderen. Ik was gevoelig en liep vaak te huilen, om redenen die ik helemaal niet begreep. Op een gegeven moment, na de zoveelste huilbui, heb ik voor mezelf besloten om nooit meer te huilen. Het had toch geen effect. De wereld bleef voor mij een onbegrijpelijke plaats. Ik voelde zoveel en vroeg me af, waarom er zo weinig liefde was. Met een gesloten hart wandelde ik verder. Hoe eenvoudig was dat. Hoe rustig was het. Met een blik vanachter een betonnen muur, was de wereld een stuk veiliger en hield ik alles onder controle. Ik keek naar de ander en volgde braaf. Ik nam het pad dat de ander al voor mij had bepaald. Ondertussen had ik wel mijn twijfels en wantrouwen. Ik deed, maar niet echt. Ik volgde, maar ergens knaagde het. Ik zat in een vastgeroest patroon. Huisje, boompje, beestje! Alles was goed.
Totdat ik volledig wakker schrok, omdat mijn kind overleed… Waar waren mijn tranen. Waar was mijn gevoel. Dit had niemand mij voorgedaan en daar stond ik in een wereld waar ik geen gebaande routes kon volgen.
Ik kwam terug bij mezelf en moest opnieuw beginnen. Het leven is een uitdaging, waar ik steeds mag kiezen welk pad voor mij het beste begaanbaar is. Ik hoef niet te twijfelen, elke keuze is goed en er is altijd overvloed en overvloedige hulp aanwezig.
Ik vroeg me af, waarom er in ons aardse leven geen informatie gegeven wordt over energieën, aura en chakra’s. Waarom we niet meer leven met begeleiding van de engelen. Waarom slikken wij alles, wat ons maar aangeboden wordt zoals het nieuws, ons voedsel, leerprogramma’s, medicatie etc. Is de complete mensheid net als ik, het pad opgelopen, dat al eeuwen lang voor ons gebaand is. Zijn we zo lui en goedgelovig geworden, dat we niets meer in twijfel trekken. Nemen we zonder navraag het aan ons gevoerde in?
Toen ik daar eenmaal mee begon, was er geen weg terug. Ik nam mijn gehele wereld onder de loep en viel van de ene verbazing in de ander.
We eten, wat ons wordt aangeboden, maar meer dan de helft is geen voeding.. het is leeg. Het is vulling.
We accepteren, het nieuws wat ons wordt aangereikt, maar meer dan de helft is manipulatie… het is geen waarheid.
We leren, wat ons wordt aangereikt, maar meer dan de helft van deze informatie, willen onze kinderen niet meer aannemen. Ze voelen met het hart en willen niet meer verstandelijk aan eisen en toetsen voldoen.
We geloven, wat ons al eeuwen wordt voorgekauwd, maar meer dan de helft is niet wat de Liefde zou doen, we volgen ook hier de weg van de macht.
Wat zou de liefde doen! Wat zou jij doen, als je puur uit je hart mocht leven. Wat zou je doen als je overvloedig en rijk door het leven kon gaan. Wat zou jij doen, als je wist dat jij een belangrijke boodschap bij je draagt?
Wat zou jij doen, wanneer je weet, dat alles één is. Dat wat je buiten jezelf waarneemt, een deel van jezelf is? Zou je dan doorgaan op deze weg? ( Als je de vluchtelingen ziet, waar vlucht je dan voor? )

Zou je eens een moment stil willen gaan zitten en je eens af willen vragen of jij het leven werkelijk de moeite waard vindt of zou je anders willen. Word je blij wakker? Word je gelukkig van een moment van herkenning?
Voel jij de verbinding met al wat is en alles en iedereen?

Laten we ons hart weer openen en proberen in liefde elkaar weer te zien.