Het zijn die gewone dagen, in een eenvoudig gesprek, die de leegte ineens omhoog laten schieten.
Het kan zijn door een krantenartikel, een foto of een liedje, waardoor de pijn weer extra voelbaar wordt. Een snaar wordt geraakt, die regelrecht verbonden is met de wond die nooit helemaal genezen zal.

De lege plek die mijn kind achterliet, is een litteken geworden en zoals dat met littekenweefsel gaat speelt het op de meest onverwachtse momenten op. Je wandelt over straat en treft de moeder van een vriendinnetje van vroeger. Je luistert naar de radio en er klinkt een lievelingsliedje van Annemiek. Je opent een boek en er valt een oud tekeningetje voor je voeten. Je kijkt naar de klok en weet hoeveel tijd er verstreken is. Je opent ’s morgens vroeg je ogen en je beseft weer eens een keer, dat ze nooit meer terug zal komen. Je valt ’s avonds in slaap en je zendt een vlinderkusje naar de onzichtbare kant van je bestaan.

Het zijn momenten, die ik met niemand deelde, omdat ze in mijn gedachten beleefd werden. Het was de nieuwe invulling van mijn leven met gemis. Ik dacht ook, dat het niet interessant was en ik wilde geen ‘klager’ zijn.
Toch voelde het niet goed, want dan zou de naam van mijn kind door mij niet meer uitgesproken worden en dan zou ze worden vergeten.

In de leegte van de dag, liet ik daarom haar aanwezigheid weer terugkomen. Ik benoemde haar in de stappen die ik maakte. Ik vertelde wanneer ik een zonsondergang zag, hoe mooi Annemiek die zou hebben gevonden. Ik bracht een toost uit op haar leven. Ik lachte, nadat ik vertelde over haar grapjes en haar enthousiasme. Het werd me steeds meer duidelijk, dat het benoemen van haar naam, mijn pijn deed verminderen.
Ze bleef namelijk op deze manier in elke hartslag aanwezig. Mijn kind leeft voort en haar naam is Annemiek…