Een naam, een verzameling van letters en eigenlijk zo heel normaal. Wanneer je de naam uitspreekt, is er iemand die reageert. Over het algemeen worden er geen gesprekken gevoerd over een naam, totdat deze naam aan een mens verbonden is, die niet meer lijfelijk aanwezig is. De naam krijgt een lading…

Het verlies van een dierbare en het pad van rouw is een weg die van tevoren niet in te vullen is. Hierbij komt ook de ervaring, hoe met de naam zou moeten worden omgegaan. Wanneer het een kind betreft, wordt de naam nog een hele tijd aangevuld met een * teken en altijd bij het gezin gehouden en ook als afzender geschreven. Of de naam wordt vervangen door dit teken. Het voelt heftig om geen vermelding meer te maken. De naam weglaten voelt als het verwijderen van de plaats, die het kind ooit heeft ingenomen. Gelukkig wordt dit steeds beter begrepen en aanvaard in onze huidige maatschappij.

Na het verlies van een dierbare is het noemen van zijn of haar naam, verbonden met herinneringen. De dagen die samen zijn gedeeld en die ooit zijn beleefd. Deze herinneringen krijgen steeds meer waarde en zullen ook nooit meer worden aangevuld of herschreven. Hoe vreemd ook, het blijven altijd dezelfde herinneringen, die met de naam zullen worden verteld. Ook na vele jaren, blijft het verhaal hetzelfde, met de naam zo belangrijk is.

Je zou je af kunnen vragen of het verhaal dan misschien een keer afgerond zal worden en dat er geen behoefte meer aan zal zijn… Dat is niet het geval. Het verhaal van een leven dat ooit is geleefd, wordt gekoesterd en in leven gehouden, door er telkens weer over te vertellen.
Er reageert misschien niemand meer bij het noemen van de naam, maar de liefde zal wijzen naar de verbinding, die altijd is en zal blijven bestaan.