De duisternis wordt steeds krachtiger. De zon trekt zich terug. We blijven meer binnen en verlichten ons huis, totdat het thuisgevoel ons omringt. Thuis zijn, geborgenheid voelen, mogen zijn wie je bent en ook mogen ervaren wat er in jouw hart gevoeld mag worden.

Het afgelopen jaar heeft afstand gebracht, maar eigenlijk zorgde deze maatregel dat wij die opgelegde afstand op een creatieve manier gingen overbruggen. Liedjes werden er gezongen, dansjes gedanst, filmpjes werden opgenomen en verhalen voorgedragen. Door de aanpassing werden mooie ideeën geboren en in gang gezet. We wilden niet dat eenzaamheid gevoed zou worden. We deden ons best om de ander te blijven zien. Groepen werden er samengesteld om de verbinding nieuwe vorm te geven.

In dit alles merkten wij, dat we open gingen staan en er voor elkaar wilden zijn. De filmpjes werden doorgestuurd, de liedjes volgden en een dansje kreeg de hele wereldbevolking in beweging. Hoe verbindend werden onze inzet en creativiteit. De stroom van medeleven werd overal ontdekt.

Nu het december is en de feestdagen gevierd gaan worden, geven wij elkaar op aangepaste wijze onze liefde door. Ook nu worden er kaarsjes verstuurd. We brengen cadeautjes aan de deur. Verrassen de ander met een liefdevol gebaar. De afstand is er, het mondkapje is er, maar ons hart wordt steeds groter. Het licht in ons hart straalt liefdevol en verlicht de ander. Het licht van vertrouwen dat in ons brandt en hoopvol is voor de toekomst. We worden gedragen. We voelen ons gedragen en wij dragen elkaar.

Het gaat niet altijd vanzelf om het licht brandend te houden. Soms is het donker, te donker en de kou te kil. Toch kan het kleinste sprankeltje de weg weer wijzen. Het kleinste vlammetje kan het vuur weer doen oplaaien.
Wanneer je weet, dat een vlammetje dat kan, weet dan ook wat en liefdevol woord of gebaar, groet of geste op een somber moment kan betekenen. We denken aan elkaar en overbruggen de afstand met liefde en medeleven…