Ik kreeg afgelopen week een mailtje van een zeer bezorgde moeder. Haar dochter is opgenomen in het ziekenhuis met een eetstoornis. Van een vrolijk meisje is ze veranderd in een onzekere tiener, die zichzelf totaal verloren is. Volgens het meisje, is ze niet mooi genoeg, niet dun genoeg. Ze hoort er niet bij. Haar gedachten zien enkel maar bevestiging en haar gedrag heeft ze daaraan aangepast. Wat je als ouder ook doet.. “Jij, weet niet hoe het is om in deze wereld te leven!”.. En ik denk dat het ook echt zo is. Wij volwassenen voelen niet de druk die deze tieners moeten doorstaan. Op school, in het uitgaansleven, sport of waar dan ook. Je moet er tot in de puntjes verzorgd uitzien. Je wordt gewogen en meestal ( denk je ) .. te licht bevonden. Je hebt geen invloed op dit oordeel, het enige waar je invloed op hebt, dat ben je dan toch zelf en daar gebeurt het, dat er een controle gedachte ontstaat. Controle over je eten, over je weten, over de stappen die je maakt …maar waar je uiteindelijk totaal vast loopt.
Ik hoop dat de kinderen/ tieners of mensen die hiermee te maken krijgen, hun eigen prachtige ik weer zullen terug vinden. Dat ze juist niet aan de mening van de ander hoeven te voldoen. Dat ze uniek zijn en juist een aanvulling zijn voor de gemeenschap. Ik hoop dat ze hulp zullen krijgen om zichzelf weer op waarde te zien!!

Ik wil dan dit boekje van Asli even onder de aandacht brengen… Zij overwon Anorexia Nervosa. Een prachtige vrouw die in dezelfde situatie zat en haar innerlijke kracht terugvond.

http://boekscout.nl/shop/ViewProduct.aspx?bookId=3991

Voor deze moeder en de vele ouders die met dezelfde problemen lopen schreef ik dit gedicht: