De laatste tijd kom ik veel verhalen tegen van ouders die hun kind hebben verloren. “Altijd een kind tekort”… wordt er vaak bij verteld. Ik lees deze woorden met veel interesse. Ik probeer dan bij mezelf te voelen of dit voor mij ook geldt. Ik kom toch vaak op andere emoties terecht. Ik besef dat ik geen tekort bemerk. Ik wil juist weer dansen en zingen. Ik loop vaak met een wijsje in mijn hoofd en borrel van vele herinneringen die ik van Annemiek bij me draag. Soms voel ik me er schuldig over, dat ik zo vrolijk kan zijn, maar dan hoor ik een stemmetje dat me vertelt, dat het juist de bedoeling is om weer te genieten van het leven. Dat het prachtig is om de dag aan te gaan met blijde verwachtingen. Wanneer ik dan zo in de wolken loop en hardop loop te zingen, dan borrelt er liefde omhoog.. zoveel liefde dat bijna niet te benoemen is. Hierdoor weet ik dat Annemiek altijd bij me is, niet lijfelijk, maar wel degelijk in elke stap die ik maak. Dus .. nee.. geen kind tekort.. maar een engeltje rijker…