Terwijl er vrolijk een vogeltje zit te fluiten, begin ik aan mijn blog van vandaag. Elke dag wanneer ik mijn ogen open doe, kan ik een keuze maken. Kijk ik met vertrouwen of geef ik machteloosheid de ruimte. Ga ik op zoek naar moed en vreugde of laat ik mijn tranen weer toe. Ik heb de laatste tijd aandacht aan tranen en verdriet gegeven en ik ben er dan ook van overtuigd, dat je de tranen niet op moet potten, maar er zit een addertje onder het gras, aangaande deze tranen.
Negatieve gedachten en gevoelens hebben namelijk veel meer macht dan positieve gevoelens. Verdriet, pijn en gemis trekken veel meer aan een mens, dan blijdschap en vreugde. Nu wil ik niet stellen, dat rouwen een keuze is, maar ik kan elke dag wel kiezen voor de warmte van fijne herinneringen of de kou van het gemis. Rouwen is een heel ingewikkeld proces in een mensenleven en elke dag opnieuw krijg je deze keuze voor de kiezen. Elke dag weer vraagt de tijd aan je… Is er vertrouwen en vreugde of zijn de tranen vandaag weer aanwezig?