Gisteren 9 December was het weer zover. Wereldlichtjesdag. Om 19.00uur werden er over de gehele wereld kaarsjes aangestoken voor het overleden kind. Een verbinding ontstaat, het licht straalt en deelt en geeft de warmte door. Diep van binnen golven emoties af en aan. De herinneringen aan mooie tijden, maar ook het onafwendbare afscheid. Van een glimlach stap ik over naar de traan die door het litteken heen breekt. Hoe verwerk je het verlies van je kind. Hoe onderhoud je de plek die het gemis steeds weer omwoelt. Ik heb zo vaak gehoord. “Tijd heelt alle wonden” of “Kracht naar kruis”… Ik heb ontdekt dat tijd helemaal niet heelt. Ik heb vernomen dat tijd er niet voor zorgt dat de pijn vermindert, de leegte weer vult, het verlies  verwijdert. Tijd heeft mij de instrumenten gegeven om mijn leven opnieuw op te bouwen. Ik heb ontdekt dat het grote verlies mij anders leerde leven, voelen en denken. Het is geen gemakkelijke weg, maar je gaat niet meer op de automatische piloot. Ik heb door de jaren heen een stuur in handen gekregen, die ik voordien niet had en dat brengt me naar een prachtige weg en geweldig pad. Ik zeg niet dat de pijn over is en ik roep al helemaal niet dat ik mijn kind niet mis, maar ik weet dat ik zelf de keuzes zal moeten maken voor mijn nieuw te vinden geluk.

En of ik het verlies een belangrijke plek wil geven.. of juist haar liefde die ze zo in over mate aan ons heeft geschonken..