Woorden

Wij mensen hebben ons de spraak eigen gemaakt en we menen dan ook, dat we altijd iets moeten zeggen. Wanneer er een stilte valt, voelen we ons dikwijls ongemakkelijk en kramen dan de raarste zinnen uit. Dat is in principe niet zo erg, wanneer het over een luchtig onderwerp gaat of wanneer er een grap geplaatst wordt, maar het wordt anders wanneer een mens kwetsbaar is.

Toen Annemiek overleed kwam er iemand op me af die me vroeg: ”Zal ik je feliciteren of condoleren?”. Natuurlijk wist ik wat hij bedoelde, want de ziekte was in de laatste weken vreselijk aanwezig geweest, maar wat deed dat pijn. 6 Woorden die me rechtstreeks door mijn hart boorden. Ik merkte steeds weer, dat mensen iets dwangmatigs kregen in omgang met mij. Ze probeerden het onderwerp te vermijden. Ze probeerden het te verzachten. Ze deden hun best om zo oppervlakkig mogelijk te blijven en stelden dan vragen, waarvan ik bijna schrok. Er werd gehoopt, dat het weer goed met me zou gaan. Er werd van mij verwacht dat ik weer normaal met het leven mee zou gaan draaien en dat op een gegeven moment het verdriet wel voorbij zou zijn. Woorden die me dat lieten voelen en weten en waardoor ik nog meer besefte, dat de weg van rouw een pad is dat je alleen loopt. Ik had de tijd nodig om te herstellen en te genezen en die tijd bestond vooral uit stilte. In die stilte bevonden zich geen woorden, maar ruimte om het verlies een plek te geven en het gemis te vervangen door liefde en warmte voor hernieuwde kracht en vreugde.

Spreek geen woorden wanneer je geen woorden kunt vinden, wees enkel aanwezig om te laten weten, dat je er voor die ander bent.