Ik volg al vele jaren een prachtige vrouw. Eerst door middel van Hyves, later via haar blog en nu heb ik haar ook weer terug gevonden op Facebook. Het is een kanjer van een mens. Ze heeft humor en zelfspot, maar laat ook haar kwetsbare kant zien. Ze vertelde over haar ziek zijn, over haar gevecht tegen haar vermoeidheid en pijn, maar ondertussen kreeg je ook een beeld wie ze verder was dan haar lijf. Een paars wezen met zoveel enthousiasme en liefde voor iedereen en alles om haar heen. Nu is ze ook nog getroffen door borstkanker. Hoeveel kan een mens verdragen en hoeveel moet ze nu weer overwinnen. Haar lichaam is ook nog beschadigd.

Met diep respect lees ik telkens weer haar woorden. Pink Ribbon komt weer in de belangstelling en we worden weer geattendeerd op borstkanker, maar deze kanjer is daar helemaal niet zo blij mee. Ze wil die aandacht niet alleen in oktober en ook niet dat het allemaal zo goed gaat. Ze wil gewoon eens kunnen vertellen, dat het waardeloos is en dat het niet zo donders best gaat… en dat ze baalt van haar afgeknapte nagel…

Ik schreef door haar verhalen volgend gedicht.